ฟิคสั้นๆบารามอส32ธันวา

เนื้อเรื่อง

            หุบเขาหัวกระโหลกที่เคยเงียบวังเวงกลับมีเสียงฝีเท้าคนมากมายดังไม่หยุดย่อน แสงจันทร์เต็มดวงสีแดงดั่งเลือดส่องกระทบย้อมเงาสองร่างที่วิ่งสุดชีวิตไปตามทางลงหุบเขาโดยมีเงาร่างเล็กมากมายวิ่งไล่ล่าสองคนหน้าดั่งมัจจุราชนรกแตก

            แต่สถานการ์ณตึงเครียดช่วงสยดสยองนี้กลับไม่ทำให้พวกคนหนีตายสลดซ้ำบางคนยังดูสนุก

            “พ่อไม่น่าอยากลองเล่นเป็นคิงหน้าโง่ให้เจ้าพวกนั้นมันต่อเลย”คนพยายามเร่งฝีเท้าตามคนนำว่าด้วยสีหน้าเหนื่อยใจพลางโบกมือไปข้างหลัง“ดูสิประชาชนของพ่อวิ่งตามมาสรรเสริญพวกเรากันร้อนหนาขวานคลั่งเลย”

            คนได้รับการสรรเสริญอย่างร้อนหนาขวานคลั่งยิ้มยียวนกวนอามรณ์ลูกรุ่นๆที่ยังวิ่งตามป๋าเลขสามไม่ทัน“ถ้าไม่ลองแล้วเราจะรู้จริงเห็นจริงเหรอว่าพวกมันชอบบริโภคของหรูอย่างเนื้อราชา อย่าเอาแต่บ่นเหมือนแม่รีบตามพ่อมาเร็วๆเดี๋ยวได้ไปบ่นต่อในท้องพวกมันหรอก”

            “แล้วเพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาวิ่งตามก้นพ่อแบบนี้ กลับบ้านจะฟ้องแม่จริงด้วยว่าพ่อแอบหนีมาหากิ๊กเก่าก่อนช่วงวันปีใหม่ หวอ~”เท้าคนนึกอยากเตะก้นพ่อตูดหมึกแก้เครียดเห็นกรรมทันด่วนสะดุดก้อนหินจนคนกำลังเผ่นเขาราบล้มกลิ้ง เรียกให้คนวิ่งไปไกลแล้วต้องหันมามองหน้าคนตะโกนบอกเสียงดัง“พ่อ ปีหน้าพ่อต้องชวนแม่มาหากิ๊กเป็นเพื่อนแทนฉันแล้วล่ะ”

            นัยน์ตาสีมรกตของสาวน้อยผมทองสบนัยน์ตาสีเดียวกันของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหันไปมองพวกคนแคระกินคนที่กำลังมาถึงตัวแล้ว พวกตัวเล็กแถวหน้าเริ่มเย้ยขวานเตรียมเข้ารุมสับฉึกๆ

            “ขอโทษนะ..”เสียงหวานจัดของคนมองเห็นความตายที่หนักอึ้งแต่ชวนใจหายวาบอยู่เบื้องหน้าแผ่วบางลงราวเรียวแรงที่เคยมีเหิดหายไปหมดแล้ว“เพค่ะเสด็จพ่อ”

            “โรยา!”

            ไม่ทันที่ขอทานกำมะลอจะสำแดงอำนาจมืดจากเลือดทริสทอร์ จู่ๆพวกคนแคระดำที่กำลังกระโจนใส่ลูกสาวเขาก็โดนสายเวทสีฟ้าขนาดยักษ์พุ่งใส่จนถูกแช่งแข็งเป็นคนแคระน้ำแข็งใสกันหมดในพริบตา

ผู้สูงศักดิ์ถึงกลับต้องหรี่ตามองในเมื่อเวทนั้นเขาไม่ได้ร่าย ลูกสาวเขาเองก็คงยังตั้งสติร่ายเวทไม่ทัน คนที่ทำร้ายจอมอาคมได้จึงเหลือแต่ผู้ที่มีพลังเวทย์สูงระดับปีศาจ และเท่าที่อดีตขอทานผู้รอบรู้แห่งโรงเรียนพระราชารู้จักมีเพียงไม่กี่คน

แสงจันทร์ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยอาคมคนแคระดำเริ่มกลับเป็นสีนวลจนค่อยๆเผยร่างร่างหนึ่งหลังรูปปั่นคนแคระน้ำแข็งที่ช่างเหมือนมีคนสองคนในความทรงจำคนจ้องมองทับซ้อนอยู่

... หรือว่าจะเป็นเจ้านั่น ...

ขณะที่คนเกือบโดนสับฉึกๆตายกำลังพยายามดึงวิญญาณกลับเข้าร่างหลังประสบการ์ณเฉีอดตายจบลงแล้ว มือของใครบางคนก็ถูกยืนมาเบื้องหน้าเด็กสาวพร้อมเสียงนุ่มเลือนหูที่เรียกให้นัยน์ตาคู่งามเงยมองหน้าคนเอีอยเอ่ย

“เป็นไรมากมั้ยครับ ลุกไหวมั้ย มาผมช่วย”เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลต้องแสงจันทร์ถามด้วยรอยยิ้มดูดีน่ามองประดับดวงหน้าขาวราวรูปภาพที่งดงามเกินมนุษย์

แต่โดยไม่รอคนถูกถามหายจากอาการเหมือนต้องมนตสะกดแล้วยืนมือมารับเชิงอนุญาต เขาก็รีบถือวิสาสะจัดการฉุดคนหมดแรงลุกขึ้นมาพร้อมช่วยประคองคนเกือบจะเซล้มอีกรอบ

            “ขอบใจที่ช่วยลูกข้านะ โรยาเป็นอะไรมั้ยลูก ไหนให้พ่อดูหน่อย”คนเป็นพ่อรีบปาดเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสอง ดันเจ้าหนุ่มรู้สึกไม่ถูกชะตาออกไปพลางถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมทำท่าเหมือนจะมาจับเช็คทุกส่วนว่ายังครับสามสิบสองดีมั้ย

            คนเป็นลูกรีบยกสองมือปรามพ่อที่จะเข้ามาทำกับตนเหมือนเด็กเล็ก“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ ทำตกอกตกใจไปได้ กะแค่ล้มเฉยๆ โอ๊ย นี่นายมาบีบข้อเท้าฉันทำไมเนี้ย”

            โรยาหันไปส่งตาเขียวใส่เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันที่นั่งคุกเข่าก้มลงเอามือบีบข้อเท้าขวาเธอเบาๆ แต่คนทำเธอเจ็บจื๊ดกลับไม่ตอบคำถาม แถมยังมีหน้าเปลี่ยนหน้าระรื่นมาทำหน้าดุราวเธอเป็นคนผิดเสียเองซะงั้น

            นัยน์ตาสีฟ้าสวยเวลาดุดูน่าเกรงมากจนคนขี้วีนบ่นไม่ออก ยิ่งเสียงเรียบที่เอ่ยมาผิดจากตอนแรกยิ่งทำให้ไม่อยากหือ“ข้อเท้าบวมขนาดนี่ยังบอกไม่เป็นไรอีก”

ท่าทีที่เหมือนอยากทำโทษคนไม่เจี้ยมตัวทำให้คนเจ็บงงแล้วยิ่งรู้สึกแปลกๆไปใหญ่เมื่อคนแปลกหน้าที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเรียกคทาที่คุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนออกมาแล้วบรรจงใช้เวทรักษาข้อเท้าของเธอจนหายปวด

            ... แปลกคน ...

            นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยที่กลับมาทะเล้นนิดๆเงยมองสบตาคนมองบ่นเขาอยู่ในใจที่พอเห็นเขามองกลับเจ้าหล่อนก็รีบทำเป็นหันไปมองพ่อทันทีโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเธอต้องหลบตาหมอนี้ด้วยนะ

            เด็กหนุ่มชุดขาวหัวเราะนิดๆเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากท่านั่งคุกเข่า แล้วเปรยสายตาไปทางลงเขา“ทางไปนครจันทราใช่ทางนี้รึเปล่าครับท่านอา”

คำถามที่ส่งตรงมาทำให้ท่านอาที่ลอบหยังเชิงหลานชายอย่างไว้ทีอยู่เงียบๆต้องรีบปั่นสีหน้ากลับเป็นขอทานพเนจรธรรมดาๆ“ใช่ แล้วเจ้าจะไปฉลองปีใหม่ที่นั่นคนเดียวเหรอ”

“เปล่าครับ ผมมา...”คนเสี่ยงตายมาเดินทางในแดนปีศาจคนเดียวเพื่อไปเมืองที่น่าเที่ยวที่เดียวในดินแดนเดมอนยิ้มอ่อนโยนเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ดวงงาม“ตามแม่กลับบ้านไปฉลองปีใหม่กับพ่อครับ”

เพราะคนตอบพูดจบก็มุ่งตรงไปตามทางตนจึงไม่เห็นสีหน้าของคนฟังว่าแอบตะลึงกันแค่ไหน และคงจะไปไกลจนลับตาแล้วหากเสียงของใครบางคนไม่รั้งไว้ให้สองเท้าหยุดเดินฉับๆ

“เดี๋ยวก่อนสินายคนแปลกหน้าที่กำลังไปตามแม่กลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อ”

“มีอะไรหรอครับสาวแปลกหน้าที่เดินทางมาเป็นเพื่อนพ่อ”คนเหมือนกำลังรีบไปถามกลับโดยไม่หันมามองเรียกอามรณ์ฉุดๆแก่คนมองตาเขียว

“นอกจากคนแปลกหน้าจอมกวนนายมีชื่ออื่นมั้ย”

“มีสิครับสาวแปลกหน้าจอมวีน ผมชื่อ..”เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลต้องแสงจันทร์หันกลับมาส่งนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยที่อ่อนโยนทะเล้นนิดๆกับรอยยิ้มที่อบอุ่นเป็นมิตรและรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดมาให้เด็กสาวที่พยายามนึกว่าเธอเคยเจอเขาที่ไหนรึเปล่าแล้วก็นึกออกทันทีที่ได้รู้ชื่อของคนแปลกที่ไม่ได้พึงพบกันครั้งแรกเพราะครั้งแรกที่พบกันคือตอนที่พ่อหิ้วเธอมาหาเพื่อนเก่าแล้วพ่อหมอนั่นพาหมอนั่นมาอ้อนแม่กลับบ้านซึ่งคราวนี้ก็คงไม่พ้นเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนอีก

“เฟโล วาเนบลี  ยินดีที่ไม่รู้จักและสวัสดีปีใหม่อีกรอบครับ โรยา คนแปลกหน้าแสนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันนาน”

  เฮ้อ! ทำไมต้องให้ลูกสาว โร เซวาเรส  ต้องมาเจอกับ ลูกชาย เฟริน เดอเบอโรว์ ในช่วงเวลาดีๆแบบนี่ด้วยอีก พระเจ้านะพระเจ้า ปีใหม่ทั้งทีขอคนใหม่ที่น่ารักๆกว่านี่ไม่ได้เหรอ

End

~FK & RY~

จบดื้อๆอีกแล้ว^^a